خاطرات مردم سی سخت را دفن نكنیم!

صد کادو: مدیرعامل موسسه هنرمندان پیشکسوت از زیبایی های شهر زلزله زده سی سخت سخن گفته و ابراز امیدواری کرده است که این شهر را باید هرچه سریعتر ساخت تا میربان میهمانانش باشد.
به گزارش صد کادو به نقل از ایسنا، متن کامل یادداشت نیکنام حسینی پور سی سخت – مدیرعامل موسسه هنرمندان پیشکسوت – برای شهر زلزله زده سی سخت در استان کهکلویه و بویر احمد، به شرح زیر است:
«… ما که از این کوه آبی خورده ایم / سودها کرده و نفعی برده ایم / استواری از دنا آموختیم / ما نه از تو، از دگرها سوختیم
خداحافظ ای خانه ی پدری، خاطرات خوش کودکی، چه روزهایی را در کنار پدر و مادر در این منزل با عشق سپری کردیم، پدر و مادرم خیلی زود کوچ کردند به دیار باقی، برای اینکه که زندگی آنها کوچ بود و مدام در رفت و آمد از دشتک تا سی سخت و کوه گل بودند. اما سی سخت من شهری آرمیده در دامن دنا که نگین آن قله شمرده می شود، این روزها حال و روز دیگری دارد. حتی دنای سرافراز و سر به فلک کشیده نتوانسته جلوی خشم طبیعت را بگیرد و لرزش زمین در ۲۹ بهمن و درآخرین بهمن قرن ۱۴ خاطرات تلخی را برای این مردم زحمتکش رقم زد.
این لرزش زمین، همه خاطرات گذشته ما و شیرینی هایش را دارد با خودش دفن می کند. آیا ما بدون این خاطرات هم می توانیم شادی نماییم و می توانیم دور هم بنشینیم و بگوییم می خواهیم یک شب را در خانه پدری سپری نماییم. آیا احوال درگذشتگان را هم در این روزها جویا شدیم؟ گفتند به من که فعلا زنده ها را دریابید و چه حرف سوزناکی بود که تا مغز استخوان را می سوزاند که سرمای سی سخت مشهور است؛ آن هم در اسفند و به همین خاطر به سی سخت معروف است که سی مرد سخت برف گیر شدند و در گردنه بیژن به دیار باقی رفتند تا نامشان جاودانه شود برای همیشه.
چرا سی سخت اسطوره ای با مردم شاهنامه خوان همیشه با فردوسی ارتباط معنایی داشتند به رغم فاصله مکانی، برای اینکه خوی دلاوری و شجاعت و سخت کوشی در دل مردم نهادینه شده است و در دانش اندوزی همیشه پیشرو بودند. بد نیست سخن پدر آموزش عشایر ایران محمد بهمن بیگی را در این زمینه بیاورم: “به باغستان سی سخت رسیدم، این باغستان در دامن گردنه مشهور بیژن و در دل سلسله جبال دنا قرار داشت آب و هوای نیروبخش و الهام دهنده سی سخت، گروهی از جنگجویان پرخاشگر منطقه را به سمت باغبانی و باغداری کشانده بود. زمرمه چشمه ها و ترنم جوی ها به غریو و غوغای نبردها اختتام داده بود. در این زاویه دورافتاده کوهستانی، ایل با باغ، جنگ با صلح، طغیان با عمران و ویرانگری با آبادانی آشتی کرده بود.
بوستان سی سخت در بین کوه های زمخت وبلوط زارهای تشنه کام بویراحمد به آرزوی قشنگی می ماند که بر دل آرزومندی می گذشت. از آب و هوای سی سخت شور امید و شیرینی حیات می تراوید. بیهوده نبود که چنین دگرگونی عظیمی را در دل و جان بویراحمد پدید آورده بود.
ابر وباران سی سخت چنان بود که گویی باغبان ها و چوپان ها در کار زمانبندی و کم وکیف آنها دست داشتند. پاره ابری نبود که ار آسمان سی سخت بگذرد و بارانی معتدل و کریم نبارد. قطره بارانی نبود که به این سرزمین فریبا فرو ریزد وگل وگیاهی نرویاند.
من از وصف زیبایی های سی سخت عاجزم، همچنان که از ترسیم مسیر پر پیچ و خم یک پرستوی تیزبال در اوج فضا عاجزم. همچنان که از بیان غرور عقابی فاتح بعد از شکار هوربره ای دورپرواز عاجزم. محال بود که کسی سی سخت را ببیند و به یاد بهشت نیفتد. نمی شد از سی سخت گذشت و آرزوی توقف و درنگ نکرد. درنگ کردم. بیش از آنچه که باید درنگ کردم. همه مدرسه ها را دیدم و تک تک بچه ها را در همه درس ها آزمودم. بچه های سی سخت هم مثل گل های گلستان بودند. در هیچ جا شباهت بچه و گل به اندازه ی اینجا نبود.
در مدارس عشایری مشاعره و سخنوری مرتبه والایی داشت. بچه ها از این طریق با لطایف گران بهای لفظ دری آشنا می شدند. مشاعره کودکان و نوجوانان سی سخت بیش از همه درس ها شیفته ام کرد. صدایشان از جنس آوای پرندگان بود. در بین گویندگان ایران، فردوسی را بیش از همه می شناختند. بویراحمدی بودند. خلق و خوی ایلی و حماسی داشتند. نخستین شعر مشاعره دو جوان سی سختی را به خاطر سپرده ام:

چو ایران نباشد تن من مباد
بر این بوم و بر زنده یک تن مباد” (محمد بهمن بیگی، بخارای من ایل من، صفحه ۳۲۲ و۳۲۳)

آری سی سخت من چنین شهری با چنین مردمی است که خودشان و با تدبیر و رایزنی و خرد جمعی و مدیریت و عاقله مردی این شهر را ساختند تا به امروز و به این نسل رسیده است. بهشتی است به روی زمین چنانکه شاعر می گوید:

به سی سخت و شهرش اگر بگذری کنار دنا شهر آن بنگری
همه سبز و خرم ببینی زمین تو گویی که خلق بهشت برین
به سی سخت آ، نگر شهر آن به شهری که باشد نوین و جوان
خانه پدری نیکنام حسینی پور سی سخت – نگارنده مطلب

منبع: sadkado.ir